ابرکم...

ابرکم ؛

کی هوای باریدن می کنی؟

اینجا ترک های تنِ کویری ام ،

با آوازِ حزن انگیزِ تمنا تورا می خوانند...

ابرکم ؛

ستاره های کویرِ وجودم دیگر درخششی ندارند ،

حتی سو سو هم نمی زنند ،

آسمان کویر من سوت و کور است...

ابرکم ؛

ببار...

خُشکم...

سیرابم کن از باران مهرت ،

دریایم کن...

ابرکم ؛

زندگی ببخش ،

که کویر زمینِ مُرده ایست و کس در آن پای نمی نهد...

ابرکم ؛

دریاب مرا...

91/05/08

a.m 4:59